Sâib-i Tebrîzî (ö. 1671)

17. yüzyıl İran edebiyatının ünlü şairi Sâib, Farsça söyleyen Türk asıllı şairler topluluğundandır. Adı; söz, hayal ve felsefenin bir araya geldiği Sebk-i Hindî/Hint Üslûbu ile özdeşleşmiştir. Geleneğin şiir anlayışının aksine farklı bir eda yakalamayı hedefleyen Sâib’in şiiri, değişik imajlar ve özgün imgelere ev sahipliği yapar. İnce hayalleri somut kavramlarla dile getirmekle kalmaz, okuyucuyu Hint Üslûbu’nun esrarengiz âleminde gezdirirken mânâ avcılığına da sevk eder. Bütün bu özellikleriyle Sâib, Hafız’ın temellerini çok önceden attığı alegorik şiirin en büyük uygulayıcılarından biri konumundadır.

Ç.N.[1] Çeviren : Ömür Ceylan